Miłośnicy spienionego napoju bez problemu wymienią kraje, które przede wszystkim są z nim kojarzone. Jest to Wielka Brytania, Czechy, Niemcy czy Belgia. Ale rośnie też liczba miłośników włoskiego piwa.
W 2017 roku we Włoszech wyprodukowano ponad 156 milionów decylitrów napoju odurzającego. W tym samym roku każdy Włoch wypił 31,8 litra piwa. To prawie tyle samo, co we Francji, dwa razy więcej niż w Izraelu i 2,5 razy więcej niż w Turcji.
Krótka historia włoskiego piwa
Piwo pojawiło się we Włoszech ponad 27 wieków temu. Na wyspy Sardynii i Sycylii został przywieziony przez Fenicjan, którzy aktywnie handlowali na tych terenach. Rzymianie produkowali piwo w małych ilościach przed najazdem plemion barbarzyńskich. W Mediolanie i Florencji w okresie późnego średniowiecza – pod koniec XV wieku – znane było „wino jęczmienne”. Tak w tych miastach nazywano piwo.
Browarnictwo domowe zaczęło się rozprzestrzeniać w północnych regionach Włoch w XVI wieku. Rok 1840 stał się fatalny. Wtedy w Chiavenna, małym miasteczku w Lombardii, otwarto pierwszy włoski browar o niezwykłej nazwie Spluga, co można przetłumaczyć jako „jaskinia”. O mistrzostwo rywalizował jednak austriacki piwowar FS Wührer. Znacznie wcześniej, bo w 1829 roku, otworzył mały browar w Brescii, miasteczku znajdującym się także w Lombardii.
Pod koniec XIX wieku we Włoszech istniało około 140 małych browarów. Produkcja pianki rosła równomiernie aż do 1927 roku. Następnie wprowadzono podatek od piwa. Doprowadziło to do gwałtownego ograniczenia konsumpcji i produkcji.
Lata 70. XX w. to początek upowszechnienia piwa w różnorodnych lokalach na terenie całego kraju (wcześniej pito je wyłącznie w pizzeriach). Rok 1996 i lata kolejne przyniosły zauważalny wzrost liczby minibrowarów. W 2017 roku było ich 850. Ponad 80% tej liczby to browary rzemieślnicze, w których produkują autorskie piwa rzemieślnicze według własnych receptur.
Jakie cechy ma włoskie piwo?
Bywalcy restauracji i pizzerii zauważają lekką goryczkę włoskiego piwa i niezwykłe przyjemne aromaty. Produkowany jest metodą fermentacji alkoholowej, która jest dobrze znana w browarnictwie. Słód to najczęściej jęczmień lub pszenica, rzadziej inne zboża. Składniki piwa to różnorodne naturalne surowce:
- chmiel;
- woda źródlana;
- owoc;
- drożdże;
- mirra;
- dynia;
- ożywić;
- wiśnie;
- kasztany;
- fasolki.
Przy produkcji piany włoscy mistrzowie czerpią z tradycji piwowarskich Niemiec, Wielkiej Brytanii, Belgii, Czech i USA. Odważnie eksperymentują z dawkowaniem i zestawieniem składników. Wszystko to pozwala im produkować piwo, którego nie da się pomylić z niemieckim, czeskim czy jakimkolwiek innym. Jedną z ważnych cech lokalnego piwa jest brak konserwantów. Często jest butelkowany w butelkach o pojemności 0,75 litra.
Piwa włoskie
Ustawodawstwo republiki opracowało specjalną klasyfikację, która uwzględnia nie tylko moc alkoholu zawartego w napoju odurzającym, ale także poziom platoniczny (°P) – procent cukru rozpuszczonego w brzeczce. Piwo we Włoszech dzieli się na następujące kategorie:
- bezalkoholowe – 1,2% (moc); 3,0-8,0° P (piwo bezalkoholowe);
- światło – 1,2-3,5%; 5,0-10,5° P (piwo jasne);
- piwo – ponad 3,5%; ponad 10,5° P (birra);
- specjalne – od 4,8%; powyżej 12,5° P (specjalna Birra);
- piwo słodowe dwustopniowe – od 5,2%; ponad 14,5° P (birra doppiomalto).
Styl konkretnego piwa zależy od technologii, z jakiego kraju została wykorzystana do produkcji. Dlatego też nazwy odmian we Włoszech pokrywają się z nazwami przyjętymi w krajach o długoletnich tradycjach piwowarskich. Istnieje kilka głównych odmian:
- zapasy –3,5-5,8% (zapas);
- włoskie pale ale – 5,2% (IPA);
- jasna lub pszenna – od 5,0% (La Bianca lub Weizen);
- styl wiedeński – 5,2% (styl wiedeński);
- lager premium – 4,7-5,2% (lager premium);
- strona włoska – 6,6-7,0% (La Rossa);
- Radler – 2% (koktajl lemoniadowo-piwny);
- ale – 7.0-8.0% (ale).
Co ciekawe, włoskie przekąski piwne pod wieloma względami różnią się od tych zwykle serwowanych w Europie. We Włoszech jest to przede wszystkim pizza. W zależności od rodzaju i mocy piwa można je podawać także do serów, białych mięs, steków, risotto, rostbefu, sałatek warzywnych, duszonej fasoli, pieczonych ziemniaków czy kawioru z bakłażana.
TOP 3 włoskich marek piwa
Miłośnicy spienionego napoju na wsi zawsze mają szeroki wybór. Piwo we Włoszech, którego marki są reprezentowane zarówno na rynku krajowym, jak i za granicą, wyróżnia się różnorodnością smaków. Na szczególną uwagę zasługują marki Peroni, Moretti i Forst.
Peroni
Peroni jest znane od 1846 roku, kiedy założyciel marki, F. Peroni, otworzył swój browar. W 2018 roku pod tą nazwą działają trzy duże fabryki we Włoszech w Rzymie, Bari i Padwie.
Wytrzymałość Peroni – od 3,5% do 8,0%. Kolor piwa jest złotożółty. Do produkcji wykorzystuje się specjalnie oczyszczoną wodę, kukurydzę oraz wyłącznie wysokiej jakości odmiany jęczmienia. W smaku wyraźna cytrusowa goryczka i przyjemny orzeźwiający aromat. Jedną z najbardziej znanych odmian tej marki poza Włochami jest Nastro Azzurro.
Morettiego
Ta włoska marka pojawiła się na rynku piwa w 1859 roku. Za swoją wysoką jakość otrzymała kilka nagród w USA, Wielkiej Brytanii, Belgii i Australii. Moretti ma najczęściej słomkową, bursztynową lub złotą barwę, z przyjemnym, intensywnym aromatem palonego słodu i długim, gorzkim posmakiem. Moc piwa wynosi 2,0-8,0%.
Forst
Ta marka piwa dostępna jest wyłącznie we Włoszech. Do produkcji napoju wykorzystuje się czystą wodę górską. Kolor – od jasnożółtego do złotego. Odmiany piwa (jest ich siedem) zawierają smak chmielu, miodu, słodu, aromat ziół, a także nuty gorzkiego posmaku. Siła – 4,8-5,2%.
Popularne marki i ich ceny
Listę najlepszych włoskich marek można uzupełnić markami mniej znanych browarów oraz nazwami piw rzemieślniczych, które warzone są w małych prywatnych przedsiębiorstwach:
- Menabrea produkowana jest od 1846 roku, jednak marka nie cieszy się tak dużą popularnością jak Peroni czy birra Moretti. Pod względem metody produkcji i składu piwo przypomina niemiecki lager o zawartości alkoholu 4,5-5,0%;
- Baladin występuje w 33 odmianach, ma złocisty kolor i korzenny aromat;
- Lambarte to jedna z najlepszych marek piw rzemieślniczych; siła 5,0-8,0%;
- 32 Viadei Birrai – słynąca z niezwykłych kapsli; wytrzymałość – od 5,8% do 8,4%;
- Menaresta to złote piwo produkowane przy użyciu niemieckiego chmielu;
- Amarcord wyróżnia się różnorodnością barw: od diamentowej czy złotej, po bursztynową czy czerwoną. Piwo może smakować jak suszone owoce, migdały, miód lub słodki karmel; średnia wytrzymałość – 6,5%;
- Ichnusa ma wyraźny smak chmielu i jest produkowana z kukurydzy;
- Almond 22 ma wiele wspólnego z czeskim Pilsnerem;
- Cittavechhia jest sprzedawana jako lager i łagodne piwo.
Ceny piwa w różnych regionach, a nawet w tym samym mieście, mogą się znacznie różnić. W 2018 roku średni koszt w kraju za 0,5 litra wyniósł 1,20 € na rynkach i 4,50 € w restauracjach.
W 2018 roku kupujący mieli do czynienia z szeroką rozpiętością cenową we włoskich miastach:
- Rzym i Turyn – 4,88 €;
- Florencja – 4,14 €;
- Mediolan – 4,95 €;
- Parma – 3,90 €;
- Wenecja – 6,00 €;
- Neapol – 1,15 €.
Gdzie napić się włoskiego piwa w Rzymie
Aby doświadczyć smaku piwa, zagorzali miłośnicy odurzającego trunku wolą napić się w barze lub restauracji, na szczęście stolica Włoch bogata jest w lokale gastronomiczne:
- Open Baladin oferuje wybór 40 piw z beczki;
- Luppolo Station to bar, który wygląda jak idealnie czysty dworzec kolejowy i jest popularny wśród mieszkańców. Tutaj możesz spróbować 20 gatunków piwa;
- Bir&Fud – oblegana pizzeria z szerokim wyborem piw – ponad 36 nazw;
- Me Che Siete Venuti a Fà – pub o nietypowej nazwie – „Po co w ogóle przyszedłeś?” Oferują 16 odmian piwa;
- Birra Più to zawsze zatłoczony bar piwny z demokratyczną atmosferą sprzyjającą przyjaznej komunikacji.
Koszt 0,33 litra napoju odurzającego w każdym z wymienionych lokali wynosi od 5 do 7 €.